Smutek... i gwar nad zadumą, a tłok w ciszy. 1/30

Postanowiłam wziąć udział w listopadowym wyzwaniu blogowym zaproponowanym przez Maknete. Wcześniej miałam możliwość gościć kilkakrotnie na organizowanym przez nią środowym Wspólnym Dzierganiu i Czytaniu, do którego powróciłam po wrześniowej przerwie z wpisem prezentującym kolejny tom aktualnie czytanego przeze mnie "Oka Jelenia". 

Nie mogę obiecać, że uda mi się zrealizować wszystkie tematy zaproponowane przez Maknete ale będę się starać i mam nadzieję, że większość z nich pojawi się w odpowiednim czasie.

Odkryte na Fleaing France

Tak więc zapraszam do wspólnego blogowego szeptania, zaś dziś chciałabym rozpocząć pierwszym wpisem zawierającym w sobie...

...SMUTEK.

Nie jest rzeczą trudną odczuwać smutek. Nie w taki dzień jak dzisiaj kiedy to uczucie towarzyszy nam z założenia. Wpisane jest niejako w kalendarz wraz z datą pierwszego listopada.

Święto, owiane chryzantemowym zapachem obwarzanków i kiełbasek, upiększone romantycznym blaskiem zniczy o designie prosto z najnowszego tegorocznego katalogu, dzierżonych w dłoniach uczestników karawan pielgrzymujących ku miejscom pochówku najbliższych. To jest to! Warto na to czekać cały rok.

Dookoła gwar nad zadumą, a tłok w ciszy. 

Listopadowa wędrówka irytacji, że wszystko posuwa się tak wolno, multum ludzi rozpływa wokół, a każdy chce jak najszybciej spełnić swój listopadowy obowiązek i wrócić do świata żywych, przez chwilę rozpamiętując ile to już lat, miesięcy minęło od kiedy... prawdziwy smutek gościł w ich sercach. 

Wiem, nie mam prawa spłycać i wszystkim przypinać jednej nagrobnej wstążeczki. Oczywistym jest, iż istnieją ludzie odczuwający smutek permanentny i tacy dla których każdy dzień, taki jak dziś w szczególności, jest jak świeżo otwierana rana. Pęka starannie sklejana łupinka i żałość na nowo zalewa umysł przywołując wspomnienia i drżenie. Ludzi, którzy odwiedzają groby po raz pierwszy, gdyż tak się zadziało, że wcześniej bywali pielgrzymami wspomnień, bo strata ukochanej osoby nie była namacalna. Jakby dotykała innych. Działała wybiórczo.

Jesteśmy niejako zobowiązani do smutnej refleksji nad tym co było. Dumamy, wspominamy naszych bliskich w sposób szczególny. I każdy z nas dobrze wie, że taki dzień jak dziś jest potrzebny, w przeciwnym wypadku większość z nas, raz pochowawszy bliskiego członka rodziny, zapomniałaby o jego miejscu pochówku na zawsze. W raz z chwilą kiedy opadnie ostatni płatek z nagrobnego wieńca, a ciężka, zimna granitowa płyta przyciśnie wilgotną ziemię zasypującą ostatnie pożegnanie. Złożone w trumnie ciało, gnije, wysycha, zmienia w pył. Ukochanej osoby nie ma już tam. Fizycznie przestaje istnieć. Nie odczuwa, żadnej namacalnej bolesności, a dusza jeśli ma szczęście odczuwa błogi spokój i staje się powietrzem... trafia do nieba, piekła, albo na Hawaje... gdzie tylko chcesz ją posłać.

Czuję autosubiektywny wstyd. 

Ponieważ przypominają mi się dni, miesiące zaraz po staracie ukochanej osoby, bez której świat przestawał istnieć. Czas, który niósł ze sobą myśli, że smutek będzie już zawsze, a ja nie będę potrafiła cieszyć tym, że żyję i jestem szczęśliwa. Wstyd wiąże się z faktem, że nauczyłam się żyć na nowo, smutek zmutował, emocjonalnie zmienił się, a ja naturalnie przystosowałam się do świata bez tej osoby. Zaiste opowieść z happy endem... 

Za każdy razem kiedy myślę o dniu dzisiejszym, kiedy go przeżywam i uczestniczę -  odczuwam cichą, bezsilną złość. Coś się we mnie wewnętrznie sprzeciwia, tak jakby nie akceptowało śmierci i całej tej "ostateczności". Jednocześnie godzę się i pokornie spełniam co jest do spełnienia. Odwiedzam grób, pomagam go odświeżyć, wybieram kwiatek, światełko, a wszystkiemu towarzyszy szklanka w oku i jestem zła, bo czuję się przymuszona do przeżywania jakbym była dosłownie żywcem odkopywana. I tak co roku...

***

Pozostaje pamięć. Czasem zdjęcie, 

niezbędne kiedy pamięć zniekształca ukochaną twarz. 

Zapach, który dawno zwietrzał. 

Pusta buteleczka wody kolońskiej, 

zawieruszona w dawno spakowanym kuferku pamiątek 

z pretekstem do kolekcjonowania przeszłości. 

I te najważniejsze. Słowa.

Skojarzenia, ciche podszepty,

potajemnie utkane w głowie 

jak złote iskierki promienieją.