Poezja z lat 2000 - 2013

Postanowiłam zebrać wszystkie moje wiersze napisane w latach 2000-2013, które niegdyś umieściłam na tej stronie w różnych postach i czasach w jednym wspólnym poście tak, aby oddzielić moją poetyczną twórczość. I wyznaczyć nowy etap. 

Kolejność jest luźna i nie zawsze chronologiczna, nie które z pierwszy moich wierszy opatrzone są konkretnymi datami w latach późniejszych roczniki zacierając się. Pozostaje spójny okres w jakim powstały i zbliżona tematyka poszukiwania siebie opartego od wrażliwe sensoryczne odczuwanie.

Mam nadzieję, że kiedyś będę mogła wydać moje wiersze w postaci tomikowej na pięknym pachnącym drukiem papierze. Z grafikami lub zdjęciami o tematyce współgrającej z emocjami poetycznymi. Kilka pomysłów chodzi mi po głowie. Nie mniej aby projekt ten miał miejsce potrzeba czasu, cierpliwości i pracowitości. 

Zapraszam serdecznie do zapoznania się :)

Samotność 

Strach przed sobą 

Banalne trwonienie czasu

Na rzeczy małe

 Na ludzi słabych 

Na chwile złudne

Na słowa zgubne

Zaśmiech 

Serce jak hotel, które chce być domem
 Jak łatwo uwierzyć w to co chce się wierzyć

 Siedzisz i śmiejesz, ryczysz a gęba gnije pod maska

 * 

W tym szaleństwie nie ma metody 

Jak kot ganiający za swoim ogonem 

Zwichrowany system 

Dłoń, która szuka swojej dłoni 

Umysł pogubiony w milionach myśli 

I ten lodowaty szum otulający, który pełza wzdłuż kręgosłupa.

 * 

...gdyby ktoś pół roku temu powiedział mi gdzie będę dziś
chyba spojrzałabym z lekką złośliwą ironią, iż kpi ze mnie
gdyby ktoś skreślił obraz, wyostrzył, przydał zapach i światło
przesmyknięte powieką przymrużoną uraczyłabym głuchym zaśmiechem
okraszonym gorzkawą, czarną ripostą, wyginając słowa, ubarwiając,
zaiste, arcypięknie, a jeśli tak, to tak jakby nic w co wierzyłam, nie miało
prawa bytu, a mimo wszystko ów byt miał rację szydzące ze mnie,
z mojej naiwności i ślepoty.. coś co nie miało prawa istnieć, co powinno
umrzeć śmiercią naturalną czasu, istniało ogłupiając.

wspomnienia są jak kanciaste szklane koraliki, 
zaś inne trochę jak bańki mydlane

tylko bardziej pernamentne tudzież trwalsze.

..te ze szkła obracasz w dłoniach, 
wygładzasz mentalnie rysy, 

a kiedy tłuką o twardą, zimną posadzkę realności 
zostają ostre raniące fragmenty
 konfrontacji z rzeczywistością.

bańki prędzej czy później pękają; 
okruszki mydlane, mieniące, 
znikają w tęczowej, 
jaskrawej poświacie, 
nie roztkliwiasz, nie przeinaczasz
 ich kształtu, znaczenia, 
zostaje pogodne wrażenie; 
coś ulotnego co sprawia, że uśmiechasz, 
nawet jeśli już nie pamiętasz pierwotnego znaczenia.

czy można nauczyć się zmieniać szkło w bańki mydlane? 
wspomnienia jak szklane bańki, mydlane koraliki... 

śmieszne koło, którego byłam świadoma zamknęło się
czasami cholernie trudno jest pozwolić odejść duchom,
zniekształconym rysom, które tak mocno tkwią pod rzęsami
tak bardzo wcierają w skórę dotykiem, niczym cierń,
iż każde najlżejsze poruszenie sprawia ból, a metaliczna woń
sączy, tętni w mózgu, zatruwa serce lubujące w rozterkach na siłę.
Głupie serce, które nie potrafiło zrozumieć, że jeśli coś się kończy,
choćby nie wiem jak mocno krwawiło, jękliwie przez sen zawodziło,
natykając na głuchość, lód i obojętność nigdy nie uwolni i nigdy nie zawróci
czasu, trwoniąc go tak roztrzepanie...

 *

Wypadałoby zasnąć...

tak cicho dookoła.

Jakbym była daleko od miasta.

Idealnie cicho, aby wtulić,

zagarnąć wargi, przesmyknąć

językiem po słonej skórze.

zapalone świeczki

w łazience, na podłodze,

migające na półce i małe kostki lodu

nasączone sokiem z truskawek.

 *

między jedną burzą, a drugą..

tańczyłam po wodzie

a ogień jaśniał nade mną

dzielna Lenka uśmiechała

i przez chwilę wszystko było takie

proste, dziecinne beztroskie...

 *

Lubię widok swoich nagich piersi,

lubię patrzeć jak kurczą, jędrnieją

pod wpływem chłodnego powietrza,

gorącej dłoni i lodu.

Lubię czuć półowalne ruchy, powolne

stopniowo zataczające coraz głębsz

wilgotne kręgi...

Lubię kiedy światło wnikając przez

okno nakreśla subtelne kształy

kryjąc ciała zimnym metalicznym strumieniem

gdzie tyko oddech i cichy odgłos poruszanych

komórek stapia się i paruje w postaci

drobnych słonawych kropelek..

Lubie ich smak, zapach zmieszanego

dotyku, przetarcia skóry, gdzie barwa

pod powiekami jest tak jasna i czysta,

iż żadne słowo, ani symboliczny gest

nie ma znaczenia. Cichość pulsującej krwi.

Złączenie chwili kiedy czuję się idealna,

zaś każdy fragment pasuję z dokładnością

do milimikronanopikometra...

*

Widziałam gwiazdę,

- mały srebrny balonik z helem w kształcie gwiazdki

leciał ulicą na wysokości elektrycznych linek tranwajowych

wypowiedziałam życzenie...

może się spełni.

z braku spadających i helowe się liczą

nieprawdaż ?

*

Na cóż mi dobro

To jasne i czyste

Gwiazdy milczące

Otumanione łzy…

Zatapiam w pośpiechu.

Ocieram o brzask następny.

Cicho, błaho modlę o prawo 

Do pozostania we śnie.

Zbyt często nie chcę

Jeszcze częściej pragnę.

Odejść.

Wrócić.

*

Na ramieniu  Twoje usta tak daleko od moich ust.

Na ramieniu Twoje usta tak blisko mojej duszy.

... z uśmiechem przez łzy permanentnie.

I wiarą, że gdyby to był tylko sen,

uwierzyłabym od razu.

...bezgłośnie zatrzymaj mnie.

*

Dziewczynka cicho przysiadła

na skraju przepaści balkonu,

powzięła garści zimnych prętów klatki,

przytknęła do rozgrzanych policzków.

Ni łza przestrachu nie ostała uporawszy naprzeciw

niecierpliwemu spojrzeniu.

Z wysoka wysuwając ciało,

baczyła na świat z oddechu w dotyk tkany,

maleńką dłonią sięgając zapachu koralików z promieni kryształu.

Szeptała magiczne zaklęcia obniżające balkon,

ku waniliowej trawie, ku dzieciom z pisaku cukru i śmiechu.

Złakniona beztroski,

wszelkiej nieważkości,

słów, myśli i czynów.

Zaszłej wiary, iż połamane skrzydła zawsze zrastają

i w ostateczności zawsze można odlecieć…

…jakby zabrakło czarów.

…wiary, że zawsze ze wszystkim poradzi.

I nie zostanie sama, zmęczona radzeniem

w uradzonym świecie.

|2005, październik|

*

Pióro pijące delikatnie niebiański atrament

przemieniło w rajskiego ptaka.
O cienkim jasnym i łagodnym dziobie.

Ów zaszumiał nieśmiało

i śpiewnie przeleciał dziewiczą

biel kartki, o wpół zrodzone słowa.

W poszukiwaniu niewiadomo czego

znalazłam radość chichru,

beztroskość powietrza

nakłaniającego do śmiechu.

Spojrzałam z odwagą w oczy prozaiczności.

Uchwyciłam tyci sens istnienia?

Aby stracić bezcielesny porządek skalkulowanego rozsądku.

|2004, 22 sierpień|

*

Woda przelana przez niebo dotyka spierzchniętej ziemi,

ust gorzkich pokrytych kurzem, pyłem światła, dnia i nocy.

*

…krew utoczona z pokrętnych myśli.

Pisków zczerniałych, 

zamkniętych w beczułce strachu.

Obudzam cichy,

ożywia na nowo swój los.

Czekanie przemija dla czasu…

|2003, 29 październik|

*

Całowałam rękę, która trzymała nóż,

zanurzony w mojej krwi.

Ogarniała mnie ironia, że to mogła być

w zupełności jego krew…

Na przekór temu, iż teraz to ja

opadam na pościel

z czarnej agawy

woni cytrusowego szaleństwa.

…śmiech zamiera na naiwnych wargach,

bladych, a tak wygładzonych czerwienią.

|2003|

*

Nie zapalaj świeczki jeśliś niepewny takowego czynu. Zali mrok stać może jeszcze ciemniejszym. Oświetlony w połowie narusza prawo ciemności łaknącej czerni, tuszującej zawiłe kąty przestrzeni. Zapal knot lichy, a ujrzysz mary rubaszne.

Odziej świec kilka w blaski niepewne, a przyśnią duchy uległe. Stań, jeśli musisz

z lichtarzem naręcznym i obacz czy w lustrze to jeszcze twa twarz?

*

Chroboczę tęczą nad Twoja głową.

Szeleszczę wodą przy Twoim policzku.

Rozgniatam powietrze na ustach bezwiednych.

Plamię powietrze na dłoniach.

 *

Mącę dzieciństwo w pośpiechu decyzji.

Odpowiadam w połowie za życie:

Własne…?

Cudze?

Mieszam odpowiedzi.

Ważę sprawiedliwości właściwych słów,

Oddając fałszem zawiłe prawdy.

I wszystko po to, by choć cząstkę ochronić,

Szczyptę pamięci beztroski.

Uwalniam motyle pociech.

Na krzyk.

Na gwałt.

Zawieruszonych dłoni.

|2004|

 *

Smak daje początek zmysłowości

poukładanej w Woni Dźwięku.

Przesyconego Widokiem gładkiej pieszczoty na słonej skórze.

|2003|

 *

Cesarz stał się niebieski.

I ukłon wypadł dworzanom żółto,

na krzyż z polukrowaną zielenią,

białego wspomnienia, iż kiedyś ich monarcha,

był w zupełności i bezsensu czerwony.

|2003, 21 grudzień|

 *

Stoliczku odkryj się

na przód

i zmyj 

sam z siebie

nie ludzkie odciski palców

na śliskim, mokrym od łez blacie

|2003|

 *

Zamyka oczy delikatnie łaskocząc o ciepłe policzki.

Oddycham nocą i drganiem powietrza.

Gładzące zimne stopy.

W ułamku rozbijam o ciszę, a uśmiech ginie połknięty.

Niewidzialna niczym garść piór rozsypanych na świat,

czepiam splątanych sekund, 

tonę we śnie obdartym z życia.

Nie znam początku,

tym bardziej końca.

Prosto przed siebie dotykam?

Szukam ciała,

które powinno leżeć obok...

dla zmysłów niepokonanych.

Nie pamiętam bym czegoś nie chciała.

Zamykam oczy.

Spowiadam Tobie pół o Sobie stanowiącemu.

Na ciszę i szept zdławionych myśli.

Za wiarę oddaję chwilę i materię trzymaną jak dziecię płochliwe.

…garści słów i tonów.

Szum dawnych i przyszłych jaw.

Co uczynisz ze mną? Nie zwraca złem.

Wiec tylko. W każdym człowieku czai na dnie,

Cień jasny i czysty, a za nim samotny szał tańczących zmysłów…

Rozpacz i gniew.

Spowiadam…

…nie po raz ostatni.

Czas już rozpocząć bal.

|2004, 13 listopada|

*

Cicha woda delikatnie chłodziła górskie kamienie.

Czas był zbyt wczesny, aby cokolwiek mogło temu przeszkodzić.

Każda kropla, spójna i lekka pachniała świtem.

Drobne refleksy światła ożywiały ciemną toń.

Drzewa lśniły nad nią kołysząc się wraz z wysokimi trawami.

|2002, wrzesień|

 * 

Zrodzona, a niestworzona,

W spół istotna światu.

Żyję.

Oddycham.

Kocham.

Przez łzę ochrzczona.

Z grzechu dobroci poczęta.

Spłacam swe długi.

W potoku wiatru topię,

swe smutki.

Uciekam w głąb płaczu

by stracić myśli.

I nic nie pamiętam.

Niech mi się przyśni.

I wnet nad tą świtą,

rozgrzeje mnie słońce.

A serce z kamienia,

roztopi lodowce…

|2001|

*

Sen jest wspomnieniem słodkiego wiatru,

który od wieków towarzyszył zmierzchowi.

Nocy, siostro Dnia. Zlituj się nad Nami.

Zbyt martwymi. Zbyt żywymi, by żyć.

*

Ja i ja

czyli my dwie.

W jednym ciele

przełamanej duszy.

W blasku wzruszeń,

tajemniczych myśli.

Uczyń mnie sobą.

Póki nią jeszcze nie jestem...