Chwile, maleńkie białe piórka tańczące na wietrze. Niektóre z nich możesz pochwycić językiem. Przez ułamek sekundy trzymasz w ustach obracasz, badasz kształt, porównujesz ostre fragmenty, charakterystyczne pojedynczym zdarzeniom. Układasz pomiędzy sobą i kiedy masz już wrażenie, że mógłbyś je połknąć i zatrzymać w sobie, zaczynają pęcznieć. Przeciskają pomiędzy zębami. Otaczają ostrymi kolcami i nieoczekiwanie wbijają w Twoje podniebienie, tak, że nie potrafisz utrzymać oddechu i jedyne, co możesz zrobić to najszybciej wypuścić je wraz z bąbelkami lepkiej śliny ściekającej po wardze wzdłuż krtani. Ślina powoli spływa, czujesz jakby coś obcego pełzało po Twojej skórze, coś, czego nie możesz usunąć, ani dotknąć. Ślina powoli wsiąka w Twoją białą koszule, a wszystko trwa dłużej niż ta pierdolona chwila.
Chłopiec. Miał na imię Sza. Nie wiedział, że tak na niego wołali. Od zawsze był ślepy i nie słyszał świata. Nigdy nie czuł smaku cukru, ani woni krwi na zmiażdżonych wargach i nigdy nie trzymał w dłoniach noża - nie miał dłoni. Otoczony z wszystkich możliwych stron materiałami płóciennych koszul, mógł jedynie czuć chłodny wiatr na policzkach. Czuł go kiedy matka przenosiła jego posłanie na poddasze, otwierała szeroko okno pozostawiając na długie godziny. Czuł kiedy spoglądała na niego żałośnie czując obrzydzenie i wstyd do samej siebie, że nie ma odwagi, aby w nocy odpowiednio długo przytrzymać miękką poduszkę na jego ustach... Chwila czuł ją i nie potrafił przełknąć.
Komentarze
Prześlij komentarz