7/07/2015
Zauważyłeś, że jest coś ulotnie podobnego w pisaniu na klawiaturze i powolnym stąpaniu po biało czarnych fortepianowych kamyczkach? Nie wiesz tego, ale najbardziej lubię pisać mając pod powiekami delikatne pląsanie czystego dźwięku niezakłóconego ubarwioną puentą. Myśli spokojnie przenikają przed oczami i są inne, niż te, które na co dzień tak zimno i bezdusznie mrożą racjonalne decyzje. Słowa swobodnie wypełniają białymi literkami niebieskie tło pulpitu…
Kiedyś marzyłam, aby mieć starą maszynę do pisania. Wyobrażałam sobie, że siedzę gdzieś daleko sama, na jakieś kolorowej łące. Nad głową mam jasno błękitne niebo. Białe wełniaste chmurki suną spokojnie, kręcąc pod anielskimi stópkami, a wiatr łagodnie szeleści soczyście zieloną trawą. Zieleń pomazana kolorowymi kwiatkami dotyka moich bosych stóp. Uśmiecham. Maszyna do pisania jest zwykła, czarno-srebrna z wystającymi ząbkami, topornymi przekładniami i błyszczącymi miedzianie korbkami do przewijania papieru. Klawisze do pisania ostro wystają, każdy z osobna, a literki i znaki dokładnie wyryte na powierzchni tak, że nawet jakbyś zamknął oczy mógłbyś na ślepo odnaleźć to czego szukasz…
Gdyby żył mój dziadek miałabym dziś swoja starą maszynę, ręcznie zrobioną sztalugę pomalowaną żółtą farbką i koło garncarskie z małym zydelkiem… Z przekory zapytałam kiedyś brata czy mógłby mi takie złożyć, nie jest to chyba bardzo skomplikowana konstrukcja… Wiem, że nie zrobi, ale za to ja sama jeśli dostatecznie uprę, to znajdę części i skręcę.W wolnych chwilach usiądę na balkonie i będę lepić małe kanciaste dzbanuszki albo pogniecione asymetryczne talerzyki. Będę cieszyć jak małe dziecko z każdego najbrzydszego dzieła. Tylko gdzie je później wypalę? To trochę jak z moimi kieliszkami, których jeszcze nie ma, wydmuchane kolorowe bąbelki złudzeń… Jestem bardzo niecierpliwa, to wszystko musi poczekać… a ja tak bardzo nie lubię czekać.
Zauważyłeś, że jest coś ulotnie podobnego w pisaniu na klawiaturze i powolnym stąpaniu po biało czarnych fortepianowych kamyczkach? Nie wiesz tego, ale najbardziej lubię pisać mając pod powiekami delikatne pląsanie czystego dźwięku niezakłóconego ubarwioną puentą. Myśli spokojnie przenikają przed oczami i są inne, niż te, które na co dzień tak zimno i bezdusznie mrożą racjonalne decyzje. Słowa swobodnie wypełniają białymi literkami niebieskie tło pulpitu…
Kiedyś marzyłam, aby mieć starą maszynę do pisania. Wyobrażałam sobie, że siedzę gdzieś daleko sama, na jakieś kolorowej łące. Nad głową mam jasno błękitne niebo. Białe wełniaste chmurki suną spokojnie, kręcąc pod anielskimi stópkami, a wiatr łagodnie szeleści soczyście zieloną trawą. Zieleń pomazana kolorowymi kwiatkami dotyka moich bosych stóp. Uśmiecham. Maszyna do pisania jest zwykła, czarno-srebrna z wystającymi ząbkami, topornymi przekładniami i błyszczącymi miedzianie korbkami do przewijania papieru. Klawisze do pisania ostro wystają, każdy z osobna, a literki i znaki dokładnie wyryte na powierzchni tak, że nawet jakbyś zamknął oczy mógłbyś na ślepo odnaleźć to czego szukasz…
Gdyby żył mój dziadek miałabym dziś swoja starą maszynę, ręcznie zrobioną sztalugę pomalowaną żółtą farbką i koło garncarskie z małym zydelkiem… Z przekory zapytałam kiedyś brata czy mógłby mi takie złożyć, nie jest to chyba bardzo skomplikowana konstrukcja… Wiem, że nie zrobi, ale za to ja sama jeśli dostatecznie uprę, to znajdę części i skręcę.W wolnych chwilach usiądę na balkonie i będę lepić małe kanciaste dzbanuszki albo pogniecione asymetryczne talerzyki. Będę cieszyć jak małe dziecko z każdego najbrzydszego dzieła. Tylko gdzie je później wypalę? To trochę jak z moimi kieliszkami, których jeszcze nie ma, wydmuchane kolorowe bąbelki złudzeń… Jestem bardzo niecierpliwa, to wszystko musi poczekać… a ja tak bardzo nie lubię czekać.
|2010, luty 16|
Komentarze
Prześlij komentarz